Ο ρόλος των λιπαρών
Θεωρούνται σημαντική πηγή ενέργειας, προσφέροντας υγεία και ευεξία στον οργανισμό. 1 γρ. λίπους αποδίδει ενέργεια ίση με 9 Κcal, περίπου 2,5 φορές περισσότερη ενέργεια ανά μονάδα βάρους, από τους υδατάνθρακες και τις πρωτεΐνες (4 Κcal).Χρησιμεύουν σαν εφεδρεία καύσιμης ύλης σε περιόδους κακής διατροφής ή πείνας, ή σε περιπτώσεις που υπάρχουν αυξημένες ενεργειακές ανάγκες, όπως σε βρέφη και παιδιά ή σε υψηλά επίπεδα φυσικής δραστηριότητας.Αποτελούν βασικά δομικά συστατικά των σωματικών κυττάρων και συγκεκριμένα των κυτταρικών μεμβρανών, διαφυλάσσοντας την σταθερότητα του εσωτερικού περιβάλλοντος του κυττάρου.Προφυλάσσουν και διατηρούν στη θέση τους τα σπλάχνα, ενώ δρουν και ως μονωτικό υλικό, διατηρώντας τη θερμοκρασία του σώματος σταθερή.Βοηθούν στην καλύτερη απορρόφηση και μεταφορά των λιποδιαλυτών βιταμινών A, D, E και K, ενώ εξασφαλίζουν τα απαραίτητα ω-3 και ω-6 λιπαρά οξέα. Επίσης, αποτελούν πρόδρομες ενώσεις για την σύνθεση σημαντικών βιολογικών μορίων (π.χ. η χοληστερόλη είναι πρόδρομη ουσία στη σύνθεση στεροειδών ορμονών και βιταμίνης D).Ενισχύουν τα οργανοληπτικά χαρακτηριστικά της τροφής, προσθέτοντας άρωμα και γεύση.
Τα λιπαρά ανάλογα με την προέλευσή τους διακρίνονται σε:
Φυτικά: προέρχονται από τρόφιμα φυτικής προέλευσης όπως ελαιόλαδο, ηλιέλαιο, μαργαρίνες, spreads, ξηροί καρποί (αμύγδαλα, φιστίκια κ.λπ.).
Ζωικά: περιέχονται σε τρόφιμα όπως κρέας και προϊόντα τους (αλλαντικά), στα αυγά και στα γαλακτοκομικά προϊόντα όπως βούτυρο, γάλα, τυριά, λαρδί, κρέμα γάλακτος κ.λπ.
Ανάλογα με τη σύστασή τους διακρίνονται σε κορεσμένα και ακόρεστα, τα οποία μπορεί να είναι μονοακόρεστα ή πολυακόρεστα.
Κορεσμένα: αυτά που συναντώνται συνήθως στα τρόφιμα είναι το βουτυρικό, το παλμιτικό και το στεατικό οξύ. Υπάρχουν κυρίως σε τρόφιμα ζωικής προέλευσης, όπως στο λαρδί, στο βούτυρο, στα λιπαρά μέρη των κρεάτων, στα λιπαρά παράγωγα του κρέατος (π.χ. μπέικον), στα γλυκά, στα πλήρη γαλακτοκομικά προϊόντα – τυριά και στα έτοιμα συσκευασμένα γεύματα.
Trans λιπαρά οξέα: είναι φυτικά έλαια που έχουν υποστεί υδρογόνωση, μια επεξεργασία ώστε να είναι στερεά σε θερμοκρασία δωματίου. Παρόλο που ανήκουν στα ακόρεστα λιπαρά οξέα, ο μεταβολισμός τους μοιάζει με αυτόν των κορεσμένων, καθιστώντας τα ανθυγιεινά, οπότε η κατανάλωσή τους πρέπει να περιορίζεται. Βρίσκονται σε επεξεργασμένα τρόφιμα, όπως γλυκά, μπισκότα, κέικ αλλά και σε τρόφιμα ζωικής προέλευσης.
Μονοακόρεστα: υπάρχουν κυρίως στο ελαιόλαδο, το αβοκάντο και το κραμβέλαιο.
Πολυακόρεστα: υπάρχουν στα φυτικά έλαια όπως ηλιέλαιο, σόγια, σησαμέλαιο, καλαμποκέλαιο, στις μαργαρίνες, στα λιπαρά ψάρια (σαρδέλες, σολομός) και στα λαχανικά. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν και τα λιπαρά οξέα, λινολεϊκό (ω-6) και λινολενικό οξύ (ω-3), που ονομάζονται απαραίτητα γιατί δεν μπορούν να παραχθούν από το σώμα σε επαρκείς ποσότητες και πρέπει να λαμβάνονται με τη διατροφή, αφού θεωρούνται αναγκαία για την ομαλή λειτουργία του οργανισμού.
Ωμέγα-6: το λινελαϊκό οξύ είναι ο κυριότερος εκπρόσωπος της ομάδας. Βρίσκεται σε αφθονία σε φυτικά έλαια, όπως στο ηλιέλαιο, σογιέλαιο, καλαμποκέλαιο και τις μαργαρίνες που φτιάχνονται από τα αντίστοιχα έλαια. Στην ίδια ομάδα ανήκει και το αραχιδονικό οξύ που επίσης θεωρείται απαραίτητο λιπαρό οξύ. Τροφές πλούσιες σε αυτό είναι το κρέας, το συκώτι, το λαρδί και το λίπος των αυγών.
Ωμέγα-3: το α-λινολενικό οξύ είναι ο κυριότερος εκπρόσωπος της ομάδας. Η ομάδα αυτή είναι πολύ σημαντική για την διατήρηση της υγείας του οργανισμού. Το α-λινολενικό οξύ είναι απαραίτητο για τη φυσιολογική ανάπτυξη του εγκεφάλου και του νευρικού συστήματος γενικότερα. Επίσης, είναι σημαντικό συστατικό της μεμβράνης του αμφιβληστροειδούς χιτώνα του ματιού. Επιπλέον, τα ω-3 λιπαρά οξέα αποτελούν τη βάση για την παραγωγή των εικοσανοειδών, λιπαρών οξέων από τα οποία παράγονται ορμόνες όπως οι προσταγλανδίνες. Κάποιες από αυτές τις ορμόνες είναι σημαντικές στην διατήρηση της υγείας της καρδιάς, καθώς προστατεύουν τις αρτηρίες από την αθηροσκλήρωση. Βρίσκονται στα σκούρα πράσινα λαχανικά, στα φυτικά έλαια, στους ξηρούς καρπούς όπως καρύδια, λιναρόσπορος και σε μεγάλες ποσότητες στα λιπαρά ψάρια (σαρδέλες) και θαλασσινά γενικότερα. Γι’ αυτό και μελέτες που έγιναν στους Εσκιμώους της Γροιλανδίας, έδειξαν ότι έχουν πολύ μικρό ποσοστό θνησιμότητας από καρδιαγγειακές παθήσεις.
Είναι αρκετοί αυτοί που πιστεύουν ότι το ελαιόλαδο έχει περισσότερες θερμίδες από τα υπόλοιπα έλαια (σογιέλαιο, καλαμποκέλαιο, ηλιέλαιο). Αυτός ο μύθος, πιθανότητα έχει προκύψει εξαιτίας της μεγαλύτερης ρευστότητας των σπορέλαιων, λόγω του δυνατότερου αρώματος και της εντονότερης γεύσης του ελαιολάδου ή λόγω της έξυπνης διαφημιστικής προώθησης των σπορέλαιων ως «ελαφριά λάδια». Στην πραγματικότητα, αυτό που ισχύει είναι ότι όλα τα έλαια έχουν την ίδια θερμιδική αξία. Όλα τα έλαια δίνουν 9 θερμίδες ανά γραμμάριο. Επομένως, δεν γλιτώνουμε θερμίδες εάν επιλέξουμε κάποιο σπορέλαιο για τη μαγειρική μας.
Τρόφιμα με υψηλή περιεκτικότητα σε καλά λιπαρά
O πίνακας που ακολουθεί περιέχει τα τρόφιμα που είναι πηγές καλών λιπαρών. Προηγούνται τρόφιμα με πολλά καλά λιπαρά και ακολουθούν όσα έχουν λιγότερα καλά λιπαρά. H ποσότητα των τροφίμων αυτών δίνεται ανά 100 γρ. αλλά και σε μονάδες που συνήθως χρησιμοποιούμε. Τα λιπαρά των τροφίμων μετριούνται σε γραμμάρια, η ενέργειά τους μετριέται σε θερμίδες.
Ποιές είναι οι ανάγκες μας σε λιπαρά
Στον πίνακα που ακολουθεί δίνονται οι ανάγκες ενός ανθρώπου σε λιπαρά ανάλογα με την ενέργεια που παίρνει, καθώς και τα τρόφιμα που συνήθως καταναλώνει κανείς κατά τη διάρκεια μιας ημέρας και καλύπτουν τις ανάγκες αυτές. Είναι εμφανές ότι πολύ μικρές ποσότητες λιπαρών τροφίμων είναι αρκετές για να καλύψουν τις ανάγκες μας.
ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ
Η αναπαραγωγή των πληροφοριών αυτών είναι πολλές φορές λανθασμένη, καθώς διάφοροι «μη-ειδικοί», προσθέτουν λίγη από τη δική τους «γνώση και σοφία» για ένα θέμα, το οποίο συζητείται έπειτα κατά κόρον από το ευρύ κοινό. Όπως ισχύει για μια σειρά τροφίμων, έτσι και για έλαια που καταναλώνουμε επικρατούν αρκετοί μύθοι, που ουσιαστικά υποβαθμίζουν την πραγματική χρησιμότητα αυτής της ομάδας τροφίμων και δυσχεραίνουν την διαδικασία επιλογής του καταναλωτή. Ας δούμε λοιπόν μερικούς από τους συνηθέστερους μύθους που αφορούν το ελαιόλαδο και τα σπορέλαια.
«Εφόσον το ελαιόλαδο είναι υγιεινό, μπορώ να καταναλώνω όσο θέλω»
Το ελαιόλαδο έχει χαρακτηριστεί από πολλούς επιστήμονες, ως το «υγρό χρυσάφι της φύσης». Πράγματι οι περισσότεροι γνωρίζουμε πλέον τις ευεργετικές ιδιότητες του ελαιόλαδου και τη σημασία του για την επίτευξη μιας ισορροπημένης και υγιεινής διατροφής. Αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της Μεσογειακής Διατροφικής Πυραμίδας και το κύριο έλαιο που καταναλώνουμε εδώ και πολλά χρόνια. Η καρδιοπροστατευτική, αλλά όπως φαίνεται από πρόσφατες μελέτες, και αντικαρκινική δράση του, οφείλονται στη σύστασή του. Το ελαιόλαδο είναι φτωχό σε κορεσμένα λιπαρά οξέα, τα οποία αποδεδειγμένα βλάπτουν την υγεία της καρδιάς και των αγγείων και αυξάνουν την τάση δημιουργίας αθηρωματικής πλάκας. Αντίθετα, είναι πλούσιο σε μονοακόρεστα λιπαρά που προάγουν την υγεία της καρδιάς και βελτιώνουν το λιπιδαιμικό προφίλ, μειώνοντας την «κακή» (LDL) χοληστερόλη. Το διατροφικό προφίλ του ελαιολάδου συμπληρώνεται και από μια σειρά αντιοξειδωτικών βιταμινών (κυρίως βιταμίνη Ε) και βιοενεργών συστατικών (καροτενοειδή, πολυφαινόλες, φλαβονοειδή), που συμπληρώνουν το αντιοξειδωτικό κοκτέιλ. Η υψηλή θρεπτική του αξία προσδίδει στο ελαιόλαδο αντιγηραντικές ιδιότητες και σχετίζεται με τη μακροζωία.
Ωστόσο, από τον χρυσό κανόνα της διατροφής του «παν μέτρον άριστον» δεν ξεφεύγει ούτε το ελαιόλαδο. Όπως όλα τα έλαια, έχει αρκετές θερμίδες. Συγκεκριμένα 1 κουταλάκι του γλυκού ελαιόλαδο μας δίνει περίπου 45 θερμίδες. Μπορούμε λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε πόσο επιβαρύνουμε θερμιδικά το γεύμα ή τη σαλάτα μας εάν προσθέσουμε πολύ ελαιόλαδο. Δεν είναι τυχαίο ότι η αυξημένη κατανάλωση λίπους από τη διατροφή, σχετίζεται διεθνώς με το πρόβλημα της παχυσαρκίας. Επομένως, μπορούμε και πρέπει να απολαμβάνουμε τη γεύση και τις ιδιότητες του ελαιόλαδου στο καθημερινό μας γεύμα, αλλά να θυμόμαστε ότι το «κλειδί» της υγιεινής διατροφής είναι η ποιότητα και όχι η ποσότητα.
«Το σπορέλαια είναι πιο εύπεπτα από το ελαιόλαδο»
Άλλος ένας μύθος που μάλλον έχει προκύψει εξαιτίας της μεγαλύτερης ρευστότητας των σπορέλαιων και της λιγότερο έντονης γεύσης τους. Στην πραγματικότητα η αφομοίωση του ελαιόλαδου από τον ανθρώπινο οργανισμό, είναι πολύ μεγάλη. Μελέτες έδειξαν ότι ο βαθμός αφομοίωσης του ελαιόλαδου μπορεί να φτάσει το 98%, στοιχείο που εξασφαλίζει ότι ο οργανισμός μας είναι σε θέση να απορροφήσει το μεγαλύτερο ποσοστό των θρεπτικών συστατικών του. Η ικανότητα του οργανισμού μας να χωνεύει το ελαιόλαδο, θεωρείται πολύ καλή και δεν διαφοροποιείται σε σχέση με τα υπόλοιπα έλαια. Μάλιστα, η σύστασή του σε λιπαρά οξέα, διεγείρει τις εκκρίσεις της χολής διευκολύνοντας έτσι έμμεσα και την πέψη των άλλων τροφών.
«Όλα τα λάδια είναι ίδια στο τηγάνισμα»
Τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί οι έρευνες που δείχνουν ότι η συχνή κατανάλωση τηγανητών τροφίμων, σχετίζεται με αύξηση του βάρους και παχυσαρκία. Πρόσφατη μελέτη Ισπανών ερευνητών επιβεβαίωσε τη σχέση αυτή, δείχνοντας μάλιστα ότι τα άτομα που καταναλώνουν συχνά τηγανητά έχουν αυξημένο βάρος, αλλά και αυξημένη τάση εναπόθεσης σωματικού λίπους στην περιοχή της κοιλιάς. Το κοιλιακό λίπος και η αυξημένη περιφέρεια μέσης σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης στεφανιαίας νόσου, διαβήτη τύπου 2, υπέρταση και διαταραχές ύπνου, ανεξαρτήτου ηλικίας. Όμως, εκτός από τη σχέση τηγανητών και παχυσαρκίας, δεδομένα από επιδημιολογικές μελέτες δείχνουν ότι τα τηγανητά σχετίζονται και με ορισμένους τύπους καρκίνου (παχύ έντερο, μαστός) καθώς και καρδιαγγειακά νοσήματα.
Είναι γεγονός ότι όλα τα λίπη και τα έλαια οξειδώνονται από την επίδραση της θερμοκρασίας κατά το μαγείρεμα και το τηγάνισμα. Η έντονη και προχωρημένη οξείδωση συνδέεται με τη δημιουργία υπεροξειδίων, πολυμερών και προϊόντων διάσπασης των υπεροξειδίων, που αποδεδειγμένα βλάπτουν την υγεία. Ιδιαίτερα κατά το τηγάνισμα που η θερμοκρασία είναι πολύ υψηλή, οι αλλοιώσεις είναι μεγαλύτερες.
Ωστόσο, σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες ΔΕΝ είναι όλα τα έλαια το ίδιο ανθεκτικά στο τηγάνισμα. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, το ελαιόλαδο είναι πιο σταθερό και οξειδώνεται λιγότερο σε σύγκριση με τα σπορέλαια. Τη σταθερότητά του αυτή την οφείλει στη μεγάλη περιεκτικότητά του σε μονοακόρεστα λιπαρά οξέα (ελαϊκό οξύ) και σε φυσικά αντιοξειδωτικά συστατικά, όπως η βιταμίνη Ε. Η ανθεκτικότητά του λοιπόν το καθιστά την καλύτερη επιλογή, ακόμα και όταν πρόκειται να τηγανίσουμε. Οι επιστήμονες όμως είναι κατηγορηματικοί: όσες περισσότερες φορές τηγανίζουμε το ίδιο λάδι, τόσο αλλοιώνουμε τα χαρακτηριστικά του και «φορτώνουμε» τον οργανισμό μας με επικίνδυνες ουσίες. Συμπερασματικά, θα λέγαμε ότι μπορούμε περιστασιακά να απολαμβάνουμε τα τηγανητά φαγητά, προτιμώντας όμως το ελαιόλαδο για το τηγάνισμα και αλλάζοντας τακτικά το λάδι που τηγανίζουμε.
Χρήσιμες συμβουλές για το τηγάνισμα
Προσωπικά δεν συστήνω τα τηγανητά τρόφιμα στην διατροφή μας. Το τηγάνισμα θεωρείται ο πιο ανθυγιεινός τρόπος μαγειρέματος και όχι άδικα. Αλλά εάν διαλέξετε να τηγανίσετε …
Κατά το τηγάνισμα αναπτύσσεται υψηλή θερμοκρασία 175-200οC και ο χρόνος μαγειρέματος μειώνεται σημαντικά. Το μέσο που χρησιμοποιείται για να επιτευχθεί η κατάλληλη θερμοκρασία, είναι οι λιπαρές ύλες, οι οποίες διασπώνται και οδηγούν στο σχηματισμό της ακρολεΐνης, η οποία ευθύνεται για τη δυσάρεστη οσμή των λιπών κατά το τηγάνισμα. Κατά τη θέρμανση των λιπών και των ελαίων σχηματίζονται υπεροξείδια, τα οποία σε πολύ μεγάλες συγκεντρώσεις μπορεί να οδηγήσουν σε σοβαρές επιπλοκές στην υγεία.
Το τηγάνισμα των τροφών καταστρέφει ένα μεγάλο μέρος των αντιοξειδωτικών και των βιταμινών συγκριτικά με το βράσιμο. Επίσης, ένα μέρος της λιπαρής ύλης προσροφάται στο τρόφιμο, αυξάνοντας έτσι τις συνολικές του θερμίδες. Το ποσό των λιπών που απορροφώνται εξαρτάται από τον τρόπο τηγανίσματος και από το μέγεθος των κομματιών του τροφίμου που τηγανίζεται. Έτσι, ενώ στις τηγανητές πατάτες προσροφάται 0,2% λιπαρή ύλη, στα τσιπς φθάνει μέχρι και 15%.
Το τηγάνισμα δεν είναι και ο πιο υγιεινός τρόπος μαγειρέματος. Παρόλαυτα δεν χρειάζεται να το αποκλείσουμε τελείως από τη διατροφή μας. Αν ακολουθήσουμε κάποιους γενικούς κανόνες και καταναλώνουμε τηγανητές τροφές με μέτρο, τότε μπορούμε να το εντάξουμε στη διατροφή μας.
Το καταλληλότερο λάδι για τηγάνισμα θεωρείται το «εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο». Παρουσιάζει μεγαλύτερη αντοχή στην οξείδωση κατά το τηγάνισμα από τα σπορέλαια, γεγονός που πιθανόν να οφείλεται στην περιεκτικότητα σε ολικές πολυφαινόλες και στη σύστασή του σε μονοακόρεστα λιπαρά οξέα.
Τα σπορέλαια είναι πολύ ασταθή και ευαίσθητα, με αποτέλεσμα να οξειδώνονται ευκολότερα στις υψηλές θερμοκρασίες και να σχηματίζουν ελεύθερες ρίζες. Το σογιέλαιο είναι το λιγότερο κατάλληλο από τα σπορέλαια, γιατί οξειδώνεται γρηγορότερα. Το βαμβακέλαιο είναι επίσης χαμηλής ποιότητας, γιατί περιέχει μεγάλο αριθμό κορεσμένων λιπαρών οξέων.
Τα λάδια που χρησιμοποιούνται για το τηγάνισμα συνήθως είναι:
Το ελαιόλαδο, το οποίο είναι πλούσιο σε μονοακόρεστα λιπαρά οξέα
Τα σπορέλαια, που είναι πλούσια σε πολυακόρεστα λιπαρά και διακρίνονται σε ηλιέλαιο, αραβοσιτέλαιο, σογιέλαιο και βαμβακέλαιο σε περιορισμένη κατανάλωση.
Χρόνος τηγανίσματος
Ο χρόνος τηγανίσματος καλό είναι να μην ξεπερνά τα 4-5 λεπτά και η θερμοκρασία να είναι ήπια. Καταλληλότερη είναι η θερμοκρασία μεταξύ 160-180οC (δηλαδή λίγο πιο πάνω από τη μεσαία σκάλα στην κουζίνα) για το ελαιόλαδο. Για τα σπορέλαια συστήνονται ακόμα χαμηλότερες θερμοκρασίες 160οC, αφού δεν αντέχουν σε υψηλότερες. Σε θερμοκρασίες πάνω από 180οC, τα έλαια διασπώνται σε βλαβερές για τον οργανισμό ουσίες που μπορεί να είναι και καρκινογόνες.
Πόσες φορές μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το ίδιο λάδι για τηγάνισμα;
Σύμφωνα με έρευνες που έχουν πραγματοποιηθεί, συστήνεται η χρήση του ίδιου ελαιολάδου για το τηγάνι έως και τρεις φορές. Το «εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο» μπορεί να αντέξει έως και 8 φορές. Γενικά καλό θα ήταν να προτιμάτε μόνο το ελαιόλαδο για το τηγάνισμα αφού είναι το πιο ανθεκτικό.
Αν χρησιμοποιείτε σπορέλαια το λάδι θα πρέπει να αλλάζεται μετά από κάθε τηγάνισμα, διαφορετικά οξειδώνεται. Αν χρησιμοποιηθεί πολλές φορές αλλοιώνονται σε μεγάλο βαθμό τα συστατικά του και δημιουργούνται ελεύθερες ρίζες, οι οποίες σχετίζονται με καρδιαγγειακές παθήσεις και καρκινογενέσεις.
Να καταναλώνω άφοβα τηγανιτές τροφές εκτός σπιτιού;
Δεν υπάρχει καμία νομοθεσία που να επιβάλει στα εστιατόρια και τα fast-food τη χρησιμοποίηση συγκεκριμένου λαδιού ή την αλλαγή του μετά από κάποιο χρονικό διάστημα. Έτσι για λόγους καθαρά οικονομίας, πολλά μαγαζιά χρησιμοποιούν πολύ χαμηλής ποιότητας λάδια, τα οποία δεν τα ανανεώνουν συχνά, με αποτέλεσμα να αποτελούν κίνδυνο για την υγεία. Καλό θα ήταν να αποφεύγετε τη συχνή κατανάλωση τηγανητών εκτός σπιτιού και να επιλέγετε να τα καταναλώνετε σε μέρη που γνωρίζετε πολύ καλά.
Τα τηγανισμένα τρόφιμα θα πρέπει αμέσως μόλις τα βγάλουμε από τη φωτιά να τα τοποθετήσουμε σε απορροφητικό χαρτί κουζίνας, για να απορροφηθεί το λάδι που βρίσκεται στην εξωτερική επιφάνεια του τροφίμου και να μειωθεί έτσι το θερμιδικό του περιεχόμενο, που είναι ήδη υψηλό. Αποφεύγουμε τα ξεροτηγανισμένα μέρη του τροφίμου, γιατί είναι τα πιο ανθυγιεινά. Δεν χρησιμοποιούμε πιρούνι για να γυρίσουμε τα τηγανιτά, γιατί έτσι τρυπάμε το τρόφιμο και επιτρέπουμε την έξοδο στους χυμούς του. Το τρόφιμο γίνεται στεγνό και το λάδι τηγανίσματος αλλοιώνεται γρηγορότερα. Αν βράσουμε πρώτα τις πατάτες και μετά τις τηγανίσουμε, θα γλιτώσουμε πολλές θερμίδες και το τηγάνισμα θα ολοκληρωθεί γρηγορότερα. Με το βρασμό εξάλλου το άμυλο της πατάτας διογκώνεται και δεν απορροφά επιπλέον λάδι.
ΠΡΟΣΟΧΗ
Ο Dr. C.J. Puetinen και o Dr. Ray Peat, μελετώντας τα (PUFAs) τα σπορέλαια από το 1968, συμβουλεύουν ότι ακόμα και αν είναι βιολογικά ψυχρής πίεσης ανεπεξέργαστα και συσκευασμένα σε γυάλινα μπουκάλια ασφαλείας, και ακόμα και εάν έχουν αποθηκευτεί σε ιδανικές συνθήκες θερμοκρασίας και φωτός, είναι επικίνδυνα για την υγειά. Τα σπορέλαια δεν έχουν χρόνο ζωής στο ράφι και ταγγίζουν πολύ γρήγορα, εκτός και τα βάλουμε στο ψυγείο αμέσως μετά την συσκευασία τους. Όταν θερμανθούν σε θερμοκρασία σώματος αποσυντίθενται από τα κύτταρα και αλληλεπιδρούν σχεδόν με κάθε χημική αντίδραση του σώματος. Το αποτέλεσμα είναι ορμονικές διαταραχές, φλεγμονές, καρκίνος, διαβήτης, παχυσαρκία, γήρανση, αρθριτικά και ένας μεγάλος αριθμός ασθενειών που ξεκινούν από αυτές τις δυο βασικές κατηγορίες προβλημάτων.
Ματίνα Χρονοπούλου, B.Sc., N.D., Ph.D.
Δρ. Φυσικοπαθητικής Ιατρικής, Διατροφική Θεραπεία
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
•http://www.nexusmagazine.com/index.php?page=shop.product_details&flypage=shop.flypage&product_id=1034&category_id=119&manufacturer_id=0&option=com_virtuemart&Itemid=44&vmcchk=1&Itemid=44
• THE OILING OF AMERICA (Το μεγάλο λάδωμα της Αμερικής)
Περιοδικό NEXUS – By Mary G. Enig and Sally Fallon.
• http://www.thescreamonline.com/essays
Unhealthy Vegetable Oils-
Does Food Industry Ignore Science Regarding Polyunsaturated Oils?
Implications for Cancer, Heart Disease
• Η Ω δίαιτα (Άρτεμις Σιμοπούλου) εκδοτικός οίκος Λιβάνη
* Και μια πληθώρα ακόμη πηγών, που είναι στη διάθεση των ενδιαφερόμενων.