Ξεκινώντας να αναλύσουμε τι είναι η φυσική ιατρική πρέπει να διευκρινίσουμε ότι  πρόκειται για  ένα ολοκληρωμένο σύστημα ιατρικών προσεγγίσεων που επικεντρώνεται στην πρόληψη των παθήσεων και στη χρήση μη τοξικών φυσικών θεραπειών που περιλαμβάνουν σύγχρονες διαγνωστικές και θεραπευτικές τεχνικές.

Οι βασικές αρχές που διέπουν την Φυσικοπαθητική Ιατρική είναι:

1) Ο Ιατρός δεν πρέπει να προκαλεί κακό. (PRIMUM NO NOCERE )

Ο γιατρός της φυσικής ιατρικής καλείται να μη βλάψει, χρησιμοποιώντας φυσικές, ασφαλείς και αποτελεσματικές θεραπείες που ελαχιστοποιούν τον κίνδυνο επιβλαβών παρενεργειών. Πρέπει να αποφεύγεται, όποτε είναι δυνατόν, η επιβλαβής “καταπίεση” των συμπτωμάτων. Επιπλέον η θεραπευτική διαδικασία πρέπει να είναι συμβατή με τις υπόλοιπες βασικές αρχές της Φυσικοπαθητικής έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η πραγματική υγεία του ατόμου.

2) Η Θεραπευτική Δύναμη της Φύσης. (VIS MEDICATRIX NATURAE)

Η φύση έχει μεγάλη θεραπευτική δύναμη.  Το σώμα έχει μια ιδιαιτέρα έντονη εσωτερική δυνατότητα αυτοθεραπείας.  Ο ρόλος του γιατρού είναι να διευκολύνει, να βοηθήσει και να  υποστηρίξει αυτή τη διαδικασία, αναγνωρίζοντας έγκαιρα και τροποποιώντας όλους εκείνους τους παράγοντες (εσωτερικούς και εξωτερικούς) που την εμποδίζουν.

3) Εντοπισμός και πρόληψη των αιτιών. (TOLLE CAUSUM )

Ο γιατρός της φυσικοπαθητικής είναι εκπαιδευμένος να αναζητά την αρχική αιτία μιας νόσου και όχι απλώς να καταστέλλει τα συμπτώματα.  Η υγεία και η νόσος είναι συνάρτηση πολλών παραμέτρων: σωματικών, πνευματικών, συναισθηματικών, γενετικών και περιβαλλοντικών. Έτσι η προσέγγιση του ασθενή πρέπει να είναι εξατομικευμένη και η θεραπεία να αποσκοπεί στην εναρμόνιση όλων αυτών των παραγόντων.

4) Ολοκληρωμένη θεραπεία του ατόμου (TOLLE TOTUM)

Κάθε άτομο αντιμετωπίζεται σαν ένα σύνολο το οποίο αποτελείται από μια πολύπλοκη δομή φυσικών, ψυχοσυναισθηματικών, πνευματικών, κοινωνικών και άλλων παραγόντων.  Ο γιατρός θα πρέπει να προσεγγίζει, να αναλύει αυτά τα επίπεδα και να τα επαναφέρει στη φυσιολογική τους ισορροπία. Μόνο όταν στοχεύσουμε σε όλες αυτές τις διαστάσεις ενός ανθρώπου μπορούμε να πετύχουμε την πραγματική υγεία.

5) Ο Ιατρός ως δάσκαλος (DOCERE)

Δουλειά του ιατρού δεν είναι μόνο η καλυτέρευση της υγείας του ασθενούς αλλά επίσης και η εκπαίδευσή του έτσι ώστε κάθε άνθρωπος να μπορεί να είναι υπεύθυνος για την προσωπική του υγεία. Η σημασία της λέξης «doctor» είναι διδάκτωρ (δάσκαλος), ο οποίος εκπαιδεύει, ενδυναμώνει και παρακινεί τον ασθενή να συμμετάσχει περισσότερο υπεύθυνα στη δική του υγεία, υιοθετώντας μια υγιεινή νοοτροπία, στον τρόπο ζωής και διατροφής. Αυτό είναι ένα απαραίτητο στοιχείο για την εξασφάλιση της υγείας. Βασικό στοχείο αυτής της εκπαίδευσης είναι και νη πρόληψη.

6) Η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία. 

Η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία.  Διδάσκει στους υγιείς τον ορθό τρόπο διαβίωσης, ώστε να μην αρρωστήσουν, διότι η πρόληψη είναι απείρως προτιμότερη και καλύτερη από τη θεραπεία. Επίσης η υγεία αποτελεί μια σφύζουσα δυναμική κατάσταση του οργανισμού, ασυγκρίτως ανώτερου επιπέδου από την φαινομενικά απλή απουσία νόσου και ότι η υγεία διατηρείται και προάγεται συνεχώς και αβίαστα, εφόσον η σχέση μας με τους φυσικούς παράγοντες της ζωής είναι ομαλή και σταθερή.

Η πρόληψη περιλαμβάνει την κατανόηση των προσωπικών παραγόντων κινδύνου, καθώς και η δημιουργία μεθόδων σε συνεργασία με τον ασθενή για την πρόληψη της ασθένειας.

Αρα λοιπόν σύμφωνα με τις φυσικοπαθητικές αρχές :

Ο γιατρός προσπαθεί  να βοηθήσει τη θεραπευτική-πιο σωστά την ιαματική-δύναμη της φύσης (vis medicatrix naturae), προσαρμόζοντας τον τρόπο ζωής του ασθενούς και ειδικά της διατροφής του, στις ατομικές του ανάγκες σύμφωνα με την τρέχουσα νοσηρή κατάσταση.

Αυτό απαιτεί από το γιατρό ιδιαίτερη ικανότητα και υπομονή. Πρέπει  να ακούει τα προβλήματα του πάσχοντα και να του δίνει συγκεκριμένες οδηγίες, οι οποίες θα οδηγήσουν στη συνειδητή και ενεργή συμμετοχή του στην καταλληλότερη για την περίπτωση του θεραπευτική διαδικασία.

Ο γιατρός πρέπει να επιλέγει τις διαγνωστικές και θεραπευτικές μεθόδους που θα εφαρμόσει με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην τον βλάψει. Η ίαση είναι ζήτημα εσωτερικής αποκλειστικά λειτουργίας του οργανισμού, υπό τον ορό ότι θα του δοθούν οι δυνατότητες να φέρει εις πέρας το ιαματικό του έργο.

Το επιτυγχάνει με τη χρήση των μέσων εκείνων που διατηρούν και συντηρούν τη ζωή, την ανάπτυξη και την αύξηση, δηλαδή με τα υλικά και τις επιρροές εκείνες που η φύση χρησιμοποιεί για να δημιουργήσει και να συντηρήσει ζωντανά όλα τα ζώα και τα φυτά.

Αυτά τα υλικά και οι επιρροές, σύμφωνα με τον Ιπποκράτη, είναι τα αρχέγονα, τα προαιώνια μέσα, οι πρωταρχικές προϋποθέσεις της ομαλής ζωής.

Τα Συμπτώματα ως αγγελιοφόροι

Η Φυσική Ιατρική επιχειρεί να ανακαλύψει τις βαθύτερες αιτίες που κρύβονται πίσω από την ασθένειες.

Η Αλλοπαθητική Ιατρική ασχολείται με την διαχείριση των συμπτωμάτων και δεν ασχολείται καθόλου με το βαθύτερο αίτιο της ασθένειας.

Τα συμπτώματα είναι αγγελιοφόροι και όλοι μας ξέρουμε τι επιπτώσεις έχει το να σκοτώσουμε τον αγγελιοφόρο. Έτσι δεν μαθαίνουμε ποτέ από πού προέρχεται το μήνυμα.