Είμαι 33 ετών, έχω γεννηθεί τον Ιούνιο του 1977. Έχω σπουδάσει Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας της Θεσσαλονίκης, με μεταπτυχιακές σπουδές στην Ευρωπαϊκή Πολιτική από το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών (Universitẻ Libre des Bruxelles) και ένα Διδακτορικό στο Πάντειο Πανεπιστήμιο για την Παγκοσμιοποίηση και τις Περιφερειακές Ολοκληρώσεις, το οποίο όμως άφησα ανολοκλήρωτο λόγω προβλημάτων υγείας.
Το όνομα του συγγραφέα του άρθρου αφαιρέθηκε μετά από αίτημα του ιδίου.
Ιούνιος 2010
Όπως θα καταλαβαίνει ο καθένας από τα παραπάνω, είμαι προϊόν της Δυτικής Κουλτούρας, του δυτικού, υλιστικού και «επιστημονικού» τρόπου σκέψης, είμαι ένας τυπικός δυτικός άνθρωπος, ανώτατης εκπαίδευσης και μέσης παιδείας – κάνω τη διαφοροποίηση ανάμεσα στην εκπαίδευση και την παιδεία για να τονίσω το γεγονός ότι λόγω εσωτερικών αναζητήσεων έχω διαβάσει αρκετά, ίσως πολύ περισσότερο από τον μέσο δυτικό άνθρωπο, για πολλά φυσικά και μεταφυσικά θέματα, λειτουργώντας πάντοτε όμως σκεπτικιστικά επί τούτων, λειτουργώντας δηλαδή όπως με έχει μάθει η εκπαίδευσή μου να λειτουργώ.
Κάνοντας αυτόν τον μικρό πρόλογο για το άτομό μου, στόχος του οποίου είναι να αναδείξει το γεγονός ότι δεν διαφέρω και πολύ από όλους όσους γνωρίζετε και από εσάς προσωπικά ως προς την ψυχοσύνθεση και τη βιολογία μου, έρχομαι στο αντικείμενο και την ουσία της περίπτωσης για την οποία αποφάσισα να γράψω το κείμενο που διαβάζετε.
Τα τελευταία 12 χρόνια, από το 1998 συγκεκριμένα, από την εποχή δηλαδή που ήμουν στο 3ο έτος του Πανεπιστημίου αντιμετωπίζω – ή μάλλον (πλέον) αντιμετώπιζα – ένα πρόβλημα υγείας, το οποίο παρέμενε τόσο για εμένα όσο και για ολόκληρη τη δυτική ιατρική επιστήμη ένας άλυτος γρίφος. Πάθαινα εξαιρετικά επώδυνες κρίσεις «παρασυμπαθητικοτονίας», σύμφωνα με την διάγνωση των γιατρών, οι οποίες δεν ήξεραν από πού προέρχονται και γιατί συμβαίνουν.
Τι σημαίνει αυτό: το νευρικό σύστημα, όπως έμαθα και εγώ, έχει δύο υποσυστήματα, το «συμπαθητικό» και το «παρασυμπαθητικό», το ένα εξισορροπεί και υποστηρίζει το άλλο, λειτουργούν συμπληρωματικά. Η «παρασυμπαθητικοτονία» λοιπόν, σημαίνει ότι το «παρασυμπαθητικό» συντονίζεται, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη, αρχίζει να υπερ-λειτουργεί, να λειτουργεί δηλαδή όχι στο 100% όπως θα έπρεπε αλλά στο 200, 300 ή, όπως στη δική μου περίπτωση άνω του 1000%. Όπως αντιλαμβάνεστε η ισορροπία μεταξύ συμπαθητικού και παρασυμπαθητικού καταρρέει και τα αποτελέσματα είναι πραγματικά απεριγράπτως δυσάρεστα.
Συγκεκριμένα, αυτή η ανισορροπία χτυπάει όλες τις επιμέρους αισθήσεις. Ο πάσχων «πονάει» από το φως (φωτοφοβία), ενοχλείται υπέρμετρα από τον παραμικρό θόρυβο (μπορούσα να ακούσω το βάδισμα μυρμηγκιού σε απόσταση ενός χιλιομέτρου, για να είμαι περιγραφικός), μυρίζει τα πάντα σε απόσταση κακουργήματος, ενοχλείται-«πονάει» από οποιοδήποτε άγγιγμα, έχει τρελή υπερένταση (εγώ προκειμένου να ηρεμήσω κάπως μπορούσα να κάνω κάμψεις ακατάπαυστα για 24-36 ώρες, μέχρι δηλαδή που κατέρρεαν οι μύες μου) και έντονη εφίδρωση (αν μπορώ να το περιγράψω, εάν καθόμουν μέσα σε μια λεκάνη 5 λίτρων, κατά τη διάρκεια της κρίσης θα μπουρούσα να την γεμίσω με ιδρώτα εντός 3-4 ωρών, το κεφάλι μου έτρεχε ιδρώτα σαν να μου ρίχνεις νερό με κανάτι). Στη δική μου δε περίπτωση, είχα και ακατάπαυστους εμετούς, μέχρι που με πήγαιναν στο νοσοκομείο με πλήρη αφυδάτωση.
Για αυτή την πάθηση έχω γυρίσει όλον τον κόσμο. Έχω νοσηλευτεί σε νοσοκομεία της Ελλάδας (Πάτρα, Αθήνα, Θεσσαλονίκη) και του εξωτερικού (Βρυξέλλες, Άμστερνταμ και Παρίσι) και έχει περάσει από πάνω μου ολόκληρη η γκάμα της ιατρικής επιστήμης. Όλες οι ειδικότητες γιατρών με έχουν εξετάσει.
Κατ’ αρχάς γαστρεντερολόγοι και παθολόγοι λόγω του ότι το πλέον εμφανές σύμπτωμα ήταν οι εμετοί, στη συνέχεια ογκολόγοι στην περίπτωση που επρόκειτο για μη-εμφανή όγκο στον εγκέφαλο, μετά νευρολόγοι και ψυχίατροι, ορθοπεδικοί ανατόμοι και πάει λέγοντας. Μου έχουν κάνει όλες τις εξετάσεις που υπάρχουν από τουλάχιστον 5-10 φορές την κάθε μία: γαστροσκοπήσεις, αξονικές και μαγνητικές τομογραφίες, ηλεκτροεγκεφαλογραφήματα σε ηρεμία και εν ώρα κρίσης, τεστ αλλεργιών, εξειδικευμένες εξετάσεις αίματος, τεστ δυσανεξίας σε τροφές, κλπ, κλπ.
Ποτέ δεν βρήκαν τίποτα, σύμφωνα με τις εξετάσεις ήμουν απολύτως υγιής. Έλα όμως που δεν ήμουν…
Όταν έπαθα την πρώτη κρίση και μετά από 2 μέρες εμετών, ο συγκάτοικός μου στη Θεσσαλονίκη – φοιτητής Ιατρικής τότε, ορθοπεδικός στην Ελβετία σήμερα – με πήγε στο νοσοκομείο προκειμένου να μου βάλουν ορούς αφού είχα πάθει πλήρη αφυδάτωση. Οι γιατροί θεώρησαν τότε ότι θα ήταν κάποια τροφική δηλητηρίαση, η δηλητηρίαση από ποτο-«μπόμπα», ή κάτι ανάλογο.
Η κρίση πέρασε οπότε δεν ξανα-ασχοληθήκαμε μέχρι την επόμενη κρίση, η οποία συνέβη μετά από 5-6 μήνες. Και όταν έπαθα και 3η κρίση, επίσης έπειτα από 4-5 μήνες, αρχίσαμε να υποψιαζόμαστε ότι είναι κάτι πιο σοβαρό και άρχισε η διερεύνηση. Πλέον, όταν με έπιανε κρίση με πήγαιναν στο νοσοκομείο, και αν και με «πότιζαν» με πανίσχυρα ηρεμιστικά και παυσίπονα, η κρίση δεν σταματούσε.
Στις Βρυξέλλες μου «βάραγαν» ενέσεις Stedone των 10mg, πολλές φορές και δεύτερη δόση, αλλά δεν κατάφερναν να σταματήσουν την κρίση. Μου έδιναν Vallium αλλά τίποτα. Lexotanil, Zyprexa, Seropram, κλπ, κλπ.
Κατά καιρούς έχουν δοκιμάσει πάνω μου ολόκληρη την φαρμακολογία και μάλιστα επί μακρόν: ηρεμιστικά, αγχολυτικά, αντικαταθληπτικά, αντιεπιλιπτικά, ότι «φάρμακο» (μάλλον καλύτερα θα έπρεπε να λέω φαρμάκι) εμπορεύεται η δυτική ιατρική το έχει δοκιμάσει επάνω μου, με συνέπεια, συνέχεια και επί μακρόν. Τίποτα δεν απέδωσε. Αντιθέτως, με την πάροδο των χρόνων οι κρίσεις αυξάνονταν και σε συχνότητα και σε ένταση. Οπότε κατέληξαν ότι είναι «αγνώστου αιτιολογίας νευροφυτική διαταραχή με ψυχοσωματικά συμπτώματα». Είναι μια εξαιρετικά επιστημονικοφανής έκφραση που περιγράφει την απόλυτη αδυναμία της ιατρικής να εξηγήσει την πάθησή μου, είναι δηλαδή το «δεν ξέρω» με άλλα λόγια.
Θεώρησαν τότε ότι έπρεπε να κάνω ψυχανάλυση η οποία θα βοηθούσε. Έκανα γύρω στα 3 χρόνια ψυχανάλυση. Ταυτόχρονα οι ψυχίατροι και οι νευρολόγοι δοκίμαζαν επάνω μου «φάρμακα». Έγινα διεθνής ανακοίνωση από τον ψυχίατρό μου ως ανεξήγητο ιατρικό φαινόμενο, αφού δεν έβρισκε καμία ψυχική διαταραχή που να δικαιολογεί τα συμπτώματα.
Για την ακρίβεια με βρήκε ψυχικώς εξαιρετικά υγιή και παραξενευόταν μάλιστα που ήμουν τόσο δυνατός και δεν είχα αρχίσει να έχω πραγματικές ενδείξεις κατάθλιψης λόγω της χρονίζουσας ανεπίλυτης και ανεξήγητης κατάστασης.
Ένας καθηγητής νευρολογίας του Παν/μίου Αθηνών μου είπε ότι από τον ανθρώπινο εγκέφαλο και τις λειτουργίες του η επιστήμη γνωρίζει το 20-25%, το υπόλοιπο αποτελεί έναν γρίφο. Ίσως η δική μου περίπτωση εντάσσεται στο υπόλοιπο 75-80%, οπότε θα έπρεπε να μάθω να ζω με το πρόβλημα, δεν υπήρχε λύση. Και ίσως, κάποια μέρα, όπως σε πολλές ΝΦΔ (νευροφυτικές διαταραχές), το πρόβλημα εξαφανιζόταν από μόνο του, όπως εμφανίστηκε.
Έλα όμως που δεν εξαφανιζόταν, αντιθέτως επιδεινωνόταν. Εκεί που στην αρχή είχα 1, 2 ή 3 κρίσεις το χρόνο, η συχνότητα είχε αυξηθεί κατά πολύ. Μπορεί να είχα 2 ή 3 κρίσεις το μήνα και στο τέλος κατέληξα να έχω κρίση κάθε μέρα. Ζούσα με κρίση, ή ακόμα καλύτερα πλέον δεν ζούσα, ήμουν σε κρίση. Όπως είπα παραπάνω, κανένα από τα «φάρμακα» που δοκίμασαν πάνω μου δεν απέδωσε τίποτα. Κανένα με εξαίρεση ένα, το οποίο όμως δεν θεωρείται «φάρμακο» θεωρείται ναρκωτικό. Στις Βρυξέλλες ένας γιατρός μου έφερε να καπνίσω μαριχουάνα την ώρα της κρίσης.
Η κρίση σταμάτησε ως δια μαγείας, μέχρι που πέρασε η επίδραση της μαριχουάνας και στη συνέχεια ξαναξεκίνησε. Αυτό επαναλήφθηκε και παρατηρήσαμε ότι ήταν η μόνη ουσία που λειτουργούσε ως αναστολέας των συμπτωμάτων για όση διάρκεια βρισκόμουν υπό την επήρειά της. Εκείνος ο γιατρός μου είπε ότι αφού βρήκα το φάρμακό μου θα έπρεπε να φροντίζω να έχω ανάλογες ουσίες προκειμένου να τις χρησιμοποιώ κατά τη διάρκεια της κρίσης. Έλα όμως που οι κρίσεις αυξάνονταν όπως είπα, και έλα που ανάλογες ουσίες δεν είναι νόμιμες (όπως στις Βρυξέλλες) σε άλλα μέρη του κόσμου (όπως στη χώρα μας)!
Και έλα πάλι που δεν γούσταρα λόγω ιδιοσυγκρασίας (παλιός πολίστας και πάντοτε αθλητής βλέπεις) να είμαι μαστουρωμένος όλη μέρα!
