Πώς μπορούν να επιλυθούν τα προβλήματα υπογονιμότητας…
Η γονιμότητα του ανθρώπου είναι μια συνθέτη διεργασία, πολλά στάδια της οποίας αποτελούν ακόμη και σήμερα αντικείμενο ερευνών. Η τεκνοποίηση αποτελεί έναν εξαιρετικά σημαντικό σκοπό και σταθμό στη ζωή ενός ζευγαριού.
Τα περισσότερα ζευγάρια θεωρούν δεδομένο ότι θα μπορέσουν να τεκνοποιήσουν όποτε το θελήσουν, χωρίς ιδιαίτερες προσπάθειες. Μοιραία λοιπόν, η υπογονιμότητα είναι μια σοβαρή δοκιμασία, όταν γίνεται αντιληπτή.
Στο παρελθόν, οι άνθρωποι είχαν μικρό έλεγχο στην γονιμότητα τους και τα ζευγάρια που δεν αποκτούσαν παιδί, δεν είχαν πολλές επιλογές, εκτός από το να αποδεχθούν το γεγονός αυτό, ενώ συνήθως το στίγμα έπεφτε στην γυναίκα. Τώρα, υπάρχουν μεγαλύτερες ελπίδες προς την κατεύθυνση της επίλυσης αυτού του προβλήματος, αλλά μαζί με αυτές τις ελπίδες έρχεται και πιθανότητα μακροχρόνιων θεραπειών, επαναλαμβανομένων, ίσως, που περιλαμβάνουν πιθανώς επεμβάσεις, ορμονοθεραπείες κ.ά.
Γενικά, ακριβές μεθόδους ή και με επιπτώσεις στον οργανισμό, οι οποίες μπορεί και να μην έχουν και αποτέλεσμα. Βέβαια, αν η θεραπεία επιτύχει, όλα φαίνονται να αξίζουν τον κόπο, αλλά αν δεν επιτύχει, τότε έρχονται τα ερωτηματικά και οι αμφιβολίες.
Η υπογονιμότητα στις μέρες μας παίρνει διαστάσεις επιδημίας, πρόβλημα που δεν είναι τυχαίο.
Στη διάρκεια των τελευταίων είκοσι ετών, τα προβλήματα γονιμότητας έχουν αυξηθεί εντυπωσιακά.
Τουλάχιστον το 20-25% των ζευγαριών υπολογίζεται ότι θα αντιμετωπίσει προβλήματα στη σύλληψη ή τεκνοποίηση.
Σε πολλά ζευγάρια συνυπάρχουν περισσότερα από ένα προβλήματα, π.χ. ενδομητρίωση, αλλά ταυτόχρονα και κάποιο πρόβλημα με το σπέρμα. Οι διαταραχές της ωοθυλακιορρηξίας ευθύνονται για το 25% των περιπτώσεων.
Τα προβλήματα στις σάλπιγγες για το άλλο 25% και οι διαταραχές του σπέρματος για το 25-30% (κάποιοι ανεβάζουν το ποσοστό αυτό υψηλότερα ακόμη και 50% των περιπτώσεων που φθάνουν στην εξωσωματική γονιμοποίηση). Πέρα από τους ανατομικούς, οργανικούς ή παθολογικούς παράγοντες σε ένα ποσοστό 5-20% τα αίτια είναι ανεξήγητα.
Αυτό ονομάζεται «ιδιοπαθής υπογονιμότητα». Πριν τον χαρακτηρισμό του ζευγαριού ως υπογόνιμου, χρειάζεται να αναλυθούν οι συνήθειες του ζευγαριού, η συχνότητα των επαφών (τακτικές επαφές για τους 12 μήνες), η σωστή γνώση του κύκλου και της ωορρηξίας (για τον προγραμματισμό του σωστού χρόνου των επαφών) για να θεωρήσουμε ότι πράγματι κάποιος παράγοντας εμποδίζει την σύλληψη.
Η φυσικοπαθητική προσέγγιση και οι εναλλακτικές θεραπείες μπορούν να προσφέρουν συμπληρωματικά παράλληλα με την όποια άλλη θεραπεία, αλλά και σαν κύρια αποκλειστική βοήθεια που μπορεί να προηγηθεί της όποιας άλλης προσπάθειας, γιατί έχει το πλεονέκτημα της έλλειψης παρενεργειών και τα πολύ καλά αποτελέσματα.
Κατά τρόπο ενδιαφέροντα, παρά τη σημαντική εξέλιξη της τεχνολογίας, τα αίτια της υπογονιμότητας δεν εντοπίζονται πάντοτε και σε ένα ποσοστό σημαντικό παραμένουν άγνωστα (οι γιατροί και οι εξετάσεις δεν εντοπίζουν κανένα συγκεκριμένο ιατρικό πρόβλημα σαν αίτιο). Εδώ είναι που μια φυσική προσέγγιση μπορεί να αποβεί εξαιρετικά επωφελής.
Εάν δεν διαγνωσθεί αίτιο και η αποτυχία σύλληψης υφίσταται, υπάρχει προφανώς κάτι που προκαλεί το πρόβλημα χωρίς να το βρίσκουμε. Και ίσως οι λανθασμένες συμπεριφορές στον τρόπο ζωής, οι θρεπτικές ανεπάρκειες σε βιταμίνες ιχνοστοιχεία αμινοξέα, ακόμη και οι συναισθηματικοί παράγοντες μπορεί να παίζουν σημαντικό ρόλο.
Πέρα όμως από όλα αυτά, η εναλλακτική προσέγγιση δεν προκαλεί καμία επιβάρυνση στην υγεία αντίθετα την προάγει σε καλύτερο επίπεδο.
Δεν θα ήταν άσκοπο επομένως, να ακολουθηθεί η φυσικοπαθητική προσέγγιση από τα νέα ζευγάρια, ακόμη και αν δεν έχει διαγνωσθεί υπογονιμότητα, ώστε να εξελιχθεί η όλη διαδικασία της σύλληψης πιο ομαλά και φυσικά.
Σημείωση – Παρατήρηση
Τα αναφερόμενα στο άρθρο στοιχεία αποορρέουν από τη σχετική βιβλιογραφία. Κατ’ ουδένα τρόπο δεν αποτελούν συμβουλές ή οδηγίες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε θεραπευτική αντιμετώπιση προβλημάτων. Αν έχετε πρόβλημα υγείας, παρακαλούμε να συμβουλευθείτε κάποιον ειδικό που θα αναλάβει τη θεραπεία σας και θα έχει την ευθύνη της θεραπευτικής προσέγγισης.
Ματίνα Χρονοπούλου BSc., N.D., Ph.D.
Δρ. Φυσικοπαθητικής Θεραπευτικής
Ιωάννης Λιάπης, Ιατρός
Νευρολόγος ● Ψυχίατρος ● Βελονιστής